۱-فاز دردناک ۲- فاز چسبندگی ۳- فاز بهبودی

در فاز دردناک التهاب سینوویوم مفصل که به ان سینوویت گویند رخ می دهد که در ان ضخیم شدگی کپسول مفصلی بویزه در قسمتهای جلو و پایین رخ میدهد و حجم مایع سینوویال مفصل کاهش می یابد.

با پیشرفت بیماری فاز چسبندگی رخ می دهد که در آن فیبروزه شدن کپسول و ضخیم شدن تاندونهای روتاتور کاف در ناحیه ی شانه رخ می دهد.با ادامه ی این فاز مفصل منقبض و تخریب می شود.

در فاز بهبودی حجم مفصل کاهش یافته برگشت می کند.

علائم:

در فاز دردناک ، درد پیشرفت می کند.شبها درد بیمار تشدید یافته و با انجام کارهای بالای سر بدتر می شود.درد باعث کاهش محدوده ی حرکتی مفصل و عدم استفاده از شانه ی آسیب دیده می شود.

در فاز چسبندگی درد بیمار کاهش می یابد ولی کاهش محدوده ی حرکتی در تمام جهات رخ می دهد.

در فاز بهبودی  درد ناشی ازحرکات بیمار کاهش یافته و محدوده ی حرکتی به سمت نرمال می رود.

معاینه ی فیزیکی:

در طول فاز دردناک کاهش قابل توجه در محدوده ی حرکاتی که توسط خود بیمار انجام می شود(اکتیو) و همینطور حرکاتی که توسط پزشک انجام می شود(پاسیو) رخ می دهد.حرکات بویژه در انتهای چرخش به خارج شانه(external rotation) و دور کردن بازو (abduction) دردناک می باشند.

علائم مشابه استئوآرتریت مفصل شانه ست که در آنها کاهش محدوده ی حرکتی رخ می دهد.

ارزیابی نورولوژیک در این بیماران نرمال است فقط ممکن است در ارزیابی فورس یا قدرت عضلانی ضعف ثانوی به درد را داشته باشیم.

درگیری همزمان عضلات روتاتور کاف(چرخاننده ی شانه) شایع می باشد که باعث اختلال در معاینه ی بالینی می شود.

محدودیت فانکشنال:

بیماران به علت درد دچار اختلال خواب شده و قادر به خوابیدن بر روی شانه ی مبتلا به علت درد نمی باشند.

انها دچار ناتوانی در انجام فعالیتهای روزانه مثل بستن کمربند ، سختی در قرار دادن کیف در جیب پشتی و شانه کردن موها می باشند .فعالتهای شغلی بویزه در بالا بردن دستها و فعالیتهای تفریحی محدود می شوند.

تشخیص:

این بیماری ممکن است با اختلالات دیگر همراه باشد بویزه ممکن است با پروسه های نئوپلاستیک ناشی از سرطانها همراه باشد.

برای رد علل ثانویه ،آزمایش خون و رادیوگرافی مفید می باشد که معمولا عکس رادیولوژی نرمال می باشد.

در مراحل پیشرفته کاهش فضای مفصلی در آرتریوگرام دیده می شود.

MRI هم روش مفید تشخیصی و معادل آرتروسکوپی است.

درمان:

درمان اولیه:

هدف درمان بر حسب مراحل بیماری متفاوت است اما هدف اصلی کاهش درد و التهاب برای افزایش محدوده ی حرکتی شانه ست.

جهت کاهش درد و التهاب استفاده از یخ ، داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی مثل بروفن و اصلاح فعالیتها مفید می باشد.

یک دوره ی کوتاه مدت کورتون خوراکی هم روش موثر می باشد.

تزریق کورتون با یا بدون لیدوکائین:
در فضای زیر آکرومیون شانه بویژه در بیماران با اختلالات روتاتور کاف یا بورسیت زیر آکرومیون جهت کاهش درد مفید می باشد.تزریق بهتر است تحت گاید سونوگرافی انجام شود.

توانبخشی:

از اهداف توانبخشی برگرداندن محدوده ی حرکتی شانه ست.

فیزیوتراپی و اموزش ورزشهای پاندولی و کششی بالای سر و بردن بازو در عرض سینه(crossed adduction) مفید می باشد.

 ورزش پاندولی شانه:

 

 

 

 

 

 

 

ورزشهای کششی شانه:

 

 

 

 

 

 

 فیزیوتراپی جهت افزایش محدوده ی حرکتی بدون درد شانه و جلوگیری از سفتی و کنترکچر مفصلی باید هر چه سریعتر شروع شود.

با پیشرفت بهبودی بیمار باید ورزشهای بیشتر در منزل به بیمار آموزش داده شود.

با ادامه ی بهبودی ورزشهای قدرتی شانه و ورزشهای تثبیت کننده ی اطراف کپسول مفصلی باید شروع شود.

در فیزیوتراپی این بیماران علاوه بر ورزشهای مفید می توان از اولتراسوند، الکتروتراپی یاTENS ، یونتوفورز، لیزر استفاده کرد.

طب سوزنی هم مفید می باشد.

جراحی:

در صورت شکست درمان غیر جراحی یا پایین بودن کیفیت زندگی از جراحی استفاده می شود که به دو روش انجام می شود:۱- تزریق سالین یا لیدوکائین در مفصل شانه جهت لیز کردن چسبندگیها و گشاد کردن کپسول

۲-مانیپولاسیون تحت انستزی

عوارض بیماری:

محدوده ی حرکتی مفصل شانه اغلب برمی گردد اما در ۱۵ درصد بیماران ممکن است کامل برنگردد.

درد اغلب گذراست اما گاهی برای ماهها باقی می ماند.

رفرنس:Frontera Book(رفرنس طب فیزیکی و توانبخشی)

 

بر اساس مطالعات جدید از شوک ویو تراپی میتوان در فاز چسبندگی جهت کاهش چسبندگی و فیبروز استفاده کرد.