آسپیراسیون کیست روش تشخیص  قطعی می باشد و یک مایع ویسکوز و شفاف تا زرد رنگ و نمای ژله ی سیب بدست می آید .

ممکن است مایع خونی نیز بدست آید.

 

 درمان:

اولین مرحله ی درمان اطمینان بخشی به بیمار است.بسیاری از بیماران با اطمینان از اینکه بیماری جدی وجود ندارد راضی می شوند.به بیماران گفته می شود که کیست ممکن است کوچک و بزرگ شود و گاهی خودبه خود محو می شود.

در کودکان بعد ازتشخیص باید آنها را تحت نظر قرار داد .

در بزرگسالان ابتدا ازارتوز در بیمارانیکه درد دارند استفاده می شود.از مچ بند Cock up در کیستهای سطح جلویی و خلفی مچ دست و مفاصل مچ دستی ، کف دستی(CMC)  استفاده می شود. اسپلینت  gutter در سمت رادیال مچ دست که در سمت انگشت شست مچ دست است در مواردی که کیست گانگلیونی همراه با تنوسینوویت دکرون است استفاده می شود.

 

نکته ی مهم:روشهای سنتی ترکاندن کیست بوسیله ی سکه یا کتاب امروزه توصیه نمی شود.

ماساژ روزانه ی کیست توسط بیمار تا زمانیکه پوست روی آن سالم است ممکن است مفید باشد.

استفاده از مسکن و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مثل بروفن و...در تسکین علائم بیمار مفیدند اما در بهبود ضایعه نقشی ندارند.

توانبخشی:

توانبخشی نقش عمده ای در بهبود بیمار پس از جراحی دارد و پس از خروج جراحی توده، ۷ تا ۱۴ روز بیحرکتی در مختصر فلکشن(خم شدگی) مچ دست جهت جلوگیری از محدودیت خم شدن مچ دست بعلت اسکار صورت میگیرد.

حرکت فعال مچ دست پس از خروج از اسپلینت صورت می گیرد و بیمار پس از ۳ هفته به فعالیت برمی گردد.

اکثر بیماران می توانند برنامه را در منزل ادامه دهند.

درمان در صورتی که بیمار در برگشت به عملکرد دچار مشکل باشد انجام می شود که شامل کنترل درد با استفاده از مدالیته های فیزیوتراپی و ورزشهای فعال و ورزشهای غیرفعال و ورزشهای قدرتی تحت نظر متخصص طب فیزیکی می باشد.

مداخلات:

آسپیراسیون کیست با دوهدف تشخیص و درمان انجام می شود اما عود پس از آسپیراسیون شایع است .معمولا کیستی که بیش از ۶ ماه طول کشیده باشد عود می کند.نتایج بعد از تخلیه ی کیست رتیناکولار بهتر است.

علی رغم ریسک بالای عود تعداد زیادی از بیماران تمایل به تخلیه ی کیست دارند.آسپیراسیون کیستهای جلوی مچ دست ممکن است باعث جابه جایی کیست و آسیب غلاف شریان رادیال گردد.

آسپیراسیون کیست مفصل بین انگشتی ابتدایی(PIP) معمولا در از بین بردن کیست موفقیت امیز است.

آسپیراسیون کیستهای موکوسی توصیه نمی شود.تزریق کورتون هم نتیجه ی خوبی نداشته است.

جراحی:

تمایل بیشتر بیماران به جراحی بیشتر به علت زیبایی می باشد.جهت جلوگیری از عود، جراح باید هم کیست و هم راه ارتباطی آن با مفصل را نیز بردارد.

خروج آرتروسکوپیک گانگلیونهای سطح پشتی مچ یک پروسه ی بی خطر و قابل اعتماد و با ریسک عود کمتر از ۵۰ درصد می باشد.

درمان جراحی کیستهای موکوسی باید شامل خروج پایه ی کیست و استخوانهای اضافه(استئوفیت) که ناحیه ی بین انگشتی انتهایی(DIP) را درگیر کردند باشد.

عوارض  بیماری:

درد مزمن مچ در نتیجه ی عدم درمان نادر است.

دفرمیتی ظاهری ممکن است رخ دهد.

مهمترین عارضه آرتریت عفونی مفصل بین انگشتی انتهایی(DIP) ناشی از تخلیه ی خود به خودی کیست است.به همین دلیل ما جراحی و خروج کیست موکوسی را توصیه می کنیم.

رفرنس:Frontera Book(رفرنس طب فیزیکی و توانبخشی)