درد سوزشی و گزگز جلوی ران

این اختلال در اثر درگیری عصب پوستی در ناحیه ی جلوی ران رخ می دهد که نام این عصب Lateral femoral cutaneous nerve  نام دارد.

به ابن اختلال مرالژی پاراستتیکا هم گویند.

علائم:

این بیماران از شکایات حسی در قسمت قدامی خارجی ران مثل درد سوزشی ، بی حسی ، درد مبهم ، خارش و گز گز و...شاکی می باشند.

در معاینه ی بالینی یک پچ پوستی با حدود متغیر در قسمت قدامی خارجی ران با طول چند سانتیمتر دیده می شود که از ناحیه ی کشاله ی ران تا بالای زانو امتداد می یابد.

در مرالژیای خالص فقط علائم حسی دیده می شود که ندرتا با صاف کردن یا اکستنشن ران مثل ایستادن طولانی تشدید می یابد.

در موارد شدید ممکن است بیمار با تنه ی خمیده حرکت کند.

قدرت عضلانی و رفلکسهای تاندونی در این بیماران نرمال است.

معمولا پیک شیوع این بیماری در میانسالی می باشد. شیوع آن در دو پا یکسان است و در تعداد کمی از بیماران علائم دو طرفه ست.

علائم ممکن است طی یک دوره ی زمانی خاص یا به صورت ناگهانی بروز کند که بروز ناگهانی بدنبال تروما رخ می دهد.ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت شروع کننده یا تشدید کننده ی علائم می باشد.

بهبود خود به خودی در بیشتر بیماران با نقایص جزئی باقی مانده بروز می کند ولی علائم در طی سالها ممکن است عود کند.

بیشترین مکانیسم مورد پذیرش در ایجاد بیماری ، ترومای خفیف عصب در محل خروجش از لگن می باشد.

عواملی مثل شغل ، شکم برجسته ، کمربند سفت از عوامل تشدید کننده  بیماری می باشند.این اختلال در مبتلایان به چاقی و حاملگی و دیابت شایعتر می باشد.

در معاینه ی فیزیکی آقایان یک ناحیه ی بدون مو ثانوی به مالش ناحیه دیده می شود.

یک متد تشخیصی ساده تزریق موضعی ماده بی حسی و مشاهده  علائم بهبودی است.

نوار عصب و عضله هم در تشخیص کمک کننده است ولی ممکن است در افراد نرمال هم پاسخ منفی باشد .بیشتر از نوار عصب و عضله جهت رد سایر تشخیص افتراقیها مثل رادیکولوپاتی استفاده می کنیم.

انجام تست برانگیخته ی حسی(SEP) کمک کننده تر است و عدم وجود پاسخ مطرح کننده  پاتولوژی عصبی می باشد.

درمان:

معمولا حمایتی است.یک تاریخچه  مثبت برای عوامل ایجاد کننده مثل پوشیدن شلوار تنگ، کمربند تنگ یا حمل یک کیف جیبی یا گوشی موبایل در جیب جلویی میتواند ایجاد کننده  اختلال باشد.

خط اول درمان :

-داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی مثل بروفن و...

-پرهیز از ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت.

خط دوم درمان:

-ادامه ی درمانهای بالا همراه با تزریق بی حسی موضعی با یا بدون کورتون به ناحیه ای که حداکثر درد را در معاینه دارد.

ممکن است به تزریقات مکرر در طول یک سال نیاز شود.

در بعضی رفرنسها هم استفاده از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCA) مثل آمی تریپتیلین و داروهای ضد تشنج مثل پره گابالین بعنوان داروی مفید جهت این بیماران مطرح می شود.

در صورت عدم موفقیت تمام درمانهای فوق ،جراحی در نظر گرفته می شود.

رفرنس: Dumitro book(رفرنس طب فیزیکی و توانبخشی)