این سندرم شایعترین آسیب عصبی ناشی از فشرده شدن عصب در ناحیه ی اندام بالایی( از کمربند شانه ای تا نوک انگشتان) می باشد که ناشی از فشرده شدن عصب در ناحیه ی تونل کارپ مچ دست رخ می دهد.
سندرم تونل کارپ اغلب دو طرفه ست ولی دست غالب با شدت بیشتری درگیر می شود.
این اختلال در زنان شایعتر از مردان است و عمدتا در سنین میانسالی بین سنین ۳۰ تا ۶۰ سال دیده می شود.
علائم:
علائم کلاسیک آن شامل بی حسی و کرختی(نامنس) و گزگز شدن(پارستزی) در ۳ ونیم انگشت سمت انگشت شست می باشد.
یک شکایت تیپیک زودرس بیدار شدن فرد از خواب به علت خواب رفتگی و درد انگشتان می باشد.
علائم بیمار در طی روز اغلب به وسیله ی فعالیتهای خم و راست کردن مچ دست تشدید می یابد.
درد علاوه بر انگشتان ممکن است در سطح قدامی مچ و ساعد هم وجود داشته باشد.
درد بیمار ممکن است به شکل موقعیتی باشد و با تکان دادن دست کاهش یابد که اغلب به عنوان Flick sign نامیده می شود.
بیماران همینطور ممکن است احساس تورم در دست بکنند.از شکایات دیگر آن خشکی و سردی پوست می باشد.
در مراحل بعدی سندرم خواب رفتگی ممکن است دائمی شود و اختلالات حرکتی به شکل ضعف یا کاهش عملکرد و قدرت دست ظاهر می شود.
معاینه ی فیزیکی:
مشاهده ی دقیق دستها و مقایسه ی سمت درگیر با غیردرگیر و مقایسه ی برآمدگی های دست ممکن است غیر قرینگی را آشکار کند.
ضعف عضلات داخلی برجستگی تنار دست می تواند با دینامومتر تست شود.
حساسترین تکنیک معاینه تست تمایز دو نقطه ای سنسوری می باشد.
تستهای اختصاصی معمولتر شامل فالن تست و تینل تست و تست کمپرشن (فشرده شدن) عصب می باشد.
تست فالن : 
خم شدن با فورس مچ دست تا ۹۰ درجه به مدت ۱ دقیقه می باشد .در صورتی که با این مانور علائم سندرم تونل کارپ ایجاد شود تست مثبت می باشد.
مانور فالن معکوس مشابه تست قبلی است با این تفاوت که در حالت صاف شدگی با فورس مچ دست(اکستنشن) انجام می شود.
تست تینل:
ضربه زدن شارپ روی قسمت قدام مچ دست بعد از چین انتهایی مچ دست می باشد.اگر بیمار دچار علائم سندرم شود تست مثبت در نظر گرفته می شود.
تست فشردگی(کمپرشن) عصب :قرار دادن دو شست روی سقف تونل کارپ و وارد کردن فشار به مدت ۱ دقیقه می باشد .باز ایجاد علائم نشان دهنده ی مثبت بودن تست است.
در بین این تستها حساسترین تست تست فالن و اختصاصی ترین تست تست کمپرشن یا فشردگی عصب است.
محدودیت فانکشنال:
شامل اختلال خواب به علت شب بیداریهای مکرر است.
بعلت اینکه حرکات مکرر مچ دست در انها مشکل است انها در انجام کارهایی مثل راندن ماشین و استفاده از کامپیوتر دچار مشکل می باشند.
ضعف در برامدگی دست ممکن است باعث سختی در نگهداری و حفظ مشت کردن شود.
سندرم تونل کارپ شدید ممکن است محدودیتهای عملکردی مثل ناتوانی در بستن کفش و دگمه های لباس و گذاشتن کلید در قفل ایجاد کند.
تشخیص:
تست تشخیصی استاندارد طلایی ، نوار عصب و عضله است که میتواند تشخیص را تایید و شدت آسیب عصب را مشخص کندو پاسخ به درمان را بررسی و سایر تشخیص افتراقیها را رد کند.
مطالعات اولتراسوند بزرگی عصب مدین را آشکار می کند.
در صورت شک به شکستگی یا آرتروز مفصلی گرافی مچ کمک کننده است.
در صورت شک به بیماریهای روماتولوژیک یا اختلالات اندوکرین تستهای آزمایشگاهی مثل غلظت گلوکز ناشتای خون ، ESR ، فانکشن تیروئید و RF می باشد.
درمان:
درمان اولیه: 
اسپلینت مچ شبانه در وضعیت خنثی به کاهش درد یا بهبودی کامل علائم کمک می کند.اگر استفاده ی دائمی قابل تحمل باشد بهبودی بیشتر علائم و معیارهای نوار عصب را نشات می دهد.
در اکثر موارد همراه اسپلینت داروهای ضد درد ضد التهابی غیر استروئید(NSAID) تجویز می شود.
ثابت شده که کورتن خوراکی مثل پردنیزون در دوزهای ۲۰ میلی گرم روزانه در هفته ی اول و ۱۰ میلی گرم روزانه برای هفته ی دوم یا پردنیزلون ۲۵ میلی گرم روزانه برای ۱۰ روز ، تا حدی موثر می باشند.
حتما باید به بیمار توصیه به استراحت مچ دست و پرهیز از فعالیتهای مکرر مچ دست کنیم. استفاده از یخ به دنبال استفاده ی طولانی مدت از مچ دست در کاهش علائم موثر می باشد.
توانبخشی:
بیمار باید از انجام ورزشهای قدرتی شدید مچ دست تا رهایی علائم پرهیز کند.طی دوره ی استراحت مچ دست ورزشهای کششی خم و راست کردن مچ دست و ساعد ممکن است مفید باشد.
مداخلات:
تزریق کورتن در تونل کارپ تحت شرایط استریل مفید می باشد.
مکان تزریق قبل از چین انتهایی مچ دست و داخل نسبت به یکی از تاندونهای مچ دست به نام پالماریس لونگوس می باشد.
داروی بی حسی به طور تیپیک در تزریق استفاده نمی شود مگر برای تایید تشخیص.
در حدود ۲ تا ۲۰ درصد جمعیت تاندون پالماریس لونگوس ندارند و در این بیماران سوزن میتواند نقطه ی میانی بین زائده ی استیلوئید استخوانهای اولنا و رادیوس وارد و تزریق شود.
بدنبال تزریق به علت افزایش مایع داخل تونل کارپ ناراحتی بیمار برای چند ساعت تشدید می یابد.ولی بعد از ۲۴ تا ۴۸ ساعت درد بیمار کاهش می یابد.
حراحی:
در بیمارانی که به درمانهای غیر جراحی جواب نمی دهند و در بیمارانی که نوار عصبشان به طور واضح درگیری عصب مدین در مچ دست تایید می کند در نظر گرفته می شود.
همینطور در بیمارانی که علائم آتروفی و ضعف عضلات دارند جراحی در نظر گرفته می شود.
رفرنس: ّFrontera book